Στην εκδικητική μανία του κράτους… απάντηση μας η αλληλεγγύη.
Λευτεριά στον Χρυσοβαλάντη Πουζιαρίτη
Θεσ/νίκη 6 Δεκέμβρη 2009,έχει περάσει ένας χρόνος από το θάνατο του Γρηγορόπουλου και την εξέγερση που ακολούθησε και έδωσε πνοή στη γερασμένη αυτή πόλη. Μετά από συγκρουσιακή πορεία στο κέντρο της πόλης ακολουθούν αυξημένα και για μερικούς πρωτόγνωρα μέτρα καταστολής. Δεκάδες προσαγωγές, κάποιες από τις οποίες μετατρέπονται σε συλλήψεις, φόρτωμα διαδηλωτή με τσάντα με μολότωφ από τους μπάτσους, ξύλο και δακρυγόνα συνθέτουν το παιχνίδι του σκύλου με τη γάτα που εξελίσσεται στους δρόμους της πόλης. Ένα χρόνο μετά τα συμβάντα αυτά ο Χρυσοβαλάντης Πουζιαρίτης βρίσκεται ακόμα έγκλειστος στις φυλακές Διαβατών χωρίς λόγο και αιτία,χωρίς καν να έχει συμμετάσχει στη πορεία , λάφυρο ουσιαστικά ενός συστήματος που βλέπει τη δύναμη του να ξεφτίζει και προσπαθεί να σωθεί πατώντας πάνω σε αναφαίρετα δικαιώματα και ανθρώπινες αξιοπρέπειες. Ακολουθεί το γράμμα του Χρυσοβαλάντη που παραθέτει λεπτομερώς τα γεγονότα και ξεσκεπάζει το θέατρο του παραλόγου που παίζεται σε βάρος του:
Ονομάζομαι Πουζιαρίτης Χρυσοβαλάντης και είμαι άδικα προφυλακισμένος εδώ και 11 ½ μήνες στις Δικαστικές Φυλακές Διαβατών.
Η αστυνομία έχει πέσει σε τεράστιες αντιφάσεις, καθώς κατηγορήθηκα ότι στις 6 Δεκέμβρη 2009 (στη θλιβερή επέτειο της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου), ήμουν ηγετική μορφή σε ομάδα κουκουλοφόρων στο ΑΠΘ, που συγκρούονταν με δυνάμεις καταστολής.
Η πρώτη αντίφαση: Παρ’ όλο που φαίνομαι ως ηγέτης των κουκουλοφόρων, δεν υπάρχει πειστήριο κουκούλας, ούτε κατηγορία, σύμφωνα με τον περίφημο κουκουλονόμο.
Οι αστυνομικοί, με τις καταθέσεις τους, αναγνώρισαν τον επικεφαλή της ομάδας των κουκουλοφόρων εξαιτίας του χαρακτηριστικού του κουρέματος.
Δεύτερη αντίφαση: Ο επικεφαλής της ομάδας των κουκουλοφόρων ήταν ασκεπής και ακάλυπτος στη διάρκεια των συγκρούσεων, παρά το χαρακτηριστικό του κούρεμα και περπατούσε αφελής και αμέριμνος.
Με κατηγόρησαν για «κατοχή εκρηκτικών υλών».
Τρίτη αντίφαση: Δεν υπάρχει απόδειξη που να αποδεικνύει τη συγκεκριμένη κατηγορία (σακίδιο με μολότωφ). Ξέρουμε όλοι μας τον τρόπο της αστυνομίας να ενοχοποιεί διαδηλωτές «φορτώνοντας» τους με τα δικά τους σακίδια, έτοιμα από πριν, για να δικαιολογήσουν συλλήψεις. Στη δική μου υπόθεση δεν έκαναν ούτε αυτό, αφού φαίνεται ότι δεν υπήρχε κάποιο έτοιμο σακίδιο με μολότωφ διαθέσιμο εκεί κοντά τη συγκεκριμένη στιγμή.
Είμαι κάτοικος Αλεξάνδρειας Ημαθίας. Η σύλληψη μου έγινα όταν απομακρυνόμουν από το χώρο των πανεπιστημίων , με κατεύθυνση προς το σιδηροδρομικό σταθμό, για να επιστρέψω στον τόπο μου. Τη συγκεκριμένη στιγμή επικρατούσε απόλυτη ηρεμία, εντός και εκτός των πανεπιστημίων. Ξαφνικά δέχτηκα την επίθεση και τον βίαιο ξυλοδαρμό μου από δύο διμοιρίες ΜΑΤ, οι οποίες με χτυπούσαν ασταμάτητα, για αρκετά λεπτά, με τις ασπίδες και τα γκλοπ και με κλωτσούσαν με τις μπότες τους. Υπάρχει ιατροδικαστική γνωμάτευση για τον βίαιο ξυλοδαρμό μου από τις δυνάμεις καταστολής. Υπάρχουν, επίσης, και βασικοί μάρτυρες για την υπόθεση μου, οι οποίοι κατέθεσαν αυτοβούλως και από την πρώτη στιγμή ότι δεν έχω καμία σχέση με όσα με κατηγορούν, αλλά η κατάθεση τους θεωρήθηκε λιγότερο αξιόπιστη από την κατάθεση των αστυνομικών που μου προσάπτουν ψευδές κατηγορητήριο.
Από την πρώτη στιγμή της σύλληψης μου ζητάω ταυτοποίηση δακτυλικών αποτυπωμάτων, απ’ όλα τα κατασχεθέντα της συγκεκριμένης ημέρας, πράγμα που δεν θα πραγματοποιηθεί ούτε στο δικαστήριο, καθώς δεν υπάρχει τίποτα το ενοχοποιητικό εις βάρος μου.
Εκτός του ότι κρατούμαι άδικα στη φυλακή, θύμα του υπερβάλλοντα ζήλου των αστυνομικών, ώστε να δικαιολογήσουν το έργο και την ύπαρξη τους με μοναδικό στοιχείο ότι ήμουν στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή με «λάθος» κόμμωση, στις αιτήσεις μου για άρση της προφυλάκισης μου στο συμβούλιο πλημμελειοδικών Θεσσαλονίκης, το Συμβούλιο, με συνεχή βουλεύματα, με απέρριπτε με την αιτιολογία ότι είμαι επικίνδυνος για την κοινωνία και ότι υπάρχει περίπτωση να ξανακάνω τα ίδια και πιο σοβαρά εγκλήματα.
Μετά τις συνεχόμενες αποτυχίες της αστυνομίας (ζαρντινιέρα, πράσινα παπούτσια, φοιτητής με πιτζάμες κτλ) το κλίμα είναι υπερβολικά βεβαρημένο, με αποτέλεσμα (ιδίως μετά τη μήνυση που κατέθεσα για τον άγριο ξυλοδαρμό που δέχτηκα κατά τη σύλληψη μου) τη συστηματική προσπάθεια, των αστυνομικών και των δικαστικών αρχών, κατασυκοφάντησης μου, ώστε αν αποδείξουν ότι η αστυνομία και η δικαιοσύνη δεν έκανε άλλη μια φορά «λάθος» και ότι κάνουν σωστά το έργο τους.
Παρέβλεψαν, επίσης, το γεγονός ότι ήμουν πρώην τοξικοεξαρτημένος και παρακολουθούσα πρόγραμμα απεξάρτησης, το οποίο διακόπηκε ξαφνικά και μοιραία με τη φυλάκιση μου, με αποτέλεσμα να υπάρχει πάντα ο κίνδυνος υποτροπιασμού.
Από τις 23 Ιουνίου 2010 ξεκίνησα αποχή από το συσσίτιο της φυλακής, την οποία συνεχίζω ακόμα και σήμερα, αφού το μοναδικό όπλο που μου έχει απομείνει μέσα από τη φυλακή για να παλέψω και να προσπαθήσω να αποδείξω την αθωότητα μου είναι το ίδιο μου το σώμα.
Από την πρώτη μέρα της κράτησης μου, στο Αστυνομικό Μέγαρο Θεσσαλονίκης (πριν τη μεταφορά μου στις Φυλακές Διαβατών), διαπίστωσα πόσο χάλια λειτουργεί το σύστημα, καθώς ο νόμος ορίζει μέχρι και 24ωρη κράτηση στα κρατητήρια, αλλά στην πραγματικότητα, ο χρόνος κράτησης είναι πάνω από δύο μήνες (υπάρχουν περιπτώσεις που έμειναν άτομα στο κρατητήριο έως και 5 ή 6 μήνες), σε απάνθρωπες συνθήκες, στον απόλυτο εγκλεισμό, χωρίς προαυλισμό, χωρίς τουαλέτα, νερό, ρεύμα, θέρμανση, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, εξαερισμό και καθόλου καθαριότητα.
Οι περισσότεροι ανθρωποφύλακες (αστυνομικοί-δεσμοφύλακες) συνήθως ήταν ειρωνικοί και , κάνοντας κατάχρηση της εξουσίας τους, γίνονταν προκλητικοί και δεν ήταν λίγες οι φορές που δεν ξεκλείδωναν ούτε για τουαλέτα, με αποτέλεσμα να κάνουμε τη φυσική μας ανάγκη χρησιμοποιώντας μπουκάλια.
Αφού τελικά μεταφέρθηκα (μετά από 4 μήνες απόλυτου εγκλεισμού στα κελιά-στάβλους του Μεγάρου Θεσσαλονίκης) στις φυλακές Διαβατών, τα πράγματα καλυτέρεψαν σε κάποια θέματα. Υπάρχει προαύλιο και μπόρεσα να δω το φως του ήλιου, όπως και να αναπνεύσω καθαρό αέρα. Υπάρχει, επιτέλους, τουαλέτα μέσα στα κελιά. Όσο για το νερό, υπάρχει, αλλά όχι για όλο το 24ωρο. Για θέρμανση και εξαερισμό, ας μην το αναπτύξω καλύτερα, καθώς είναι είδη πολυτελείας. Όσον αφορά στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, είναι περιορισμένη, υπάρχουν μόνο τα βασικά (depon, ασπιρίνες). Υπάρχουν περιπτώσεις ατόμων που περιμένουν 2 και 3 μήνες για μια μεταφορά και εξέταση σε νοσοκομείο, ύστερα από κάποια ατυχήματα που συνέβησαν και περιφερόταν όλο αυτό το διάστημα με πατερίτσες.
Έτυχε, επίσης, και περίπτωση θανάτου στη φυλακή. Το συγκεκριμένο άτομο παρουσίασε πρόβλημα στο στομάχι και για 2 μέρες πονούσε υπερβολικά και το μόνο που έγινε ήταν να του χορηγήσουν Depon, με αποτέλεσμα να τον βρούνε νεκρό μέσα στο κελί του και, όπως ήταν αναμενόμενο, και αυτό το περιστατικό δεν πήρε το φως της δημοσιότητας, γιατί όλοι ξέρουμε ποια είναι η δουλειά που κάνουνε οι δημοσιογράφοι όταν πρόκειται για θέματα που μπορεί να θίξουν την αστυνομία, τη δικαιοσύνη και το κράτος.
Ακόμα πιο παράξενος είναι ο τρόπος που δικάζουν κάποιες υποθέσεις οι δικαστές και οι εισαγγελείς, καθώς, μετά το σκάνδαλο με το παραδικαστικό, δεν δικάζουν απλά, αλλά βγάζουν όλο το μένος, το μίσος και την οργή τους, σε βάρος των κατηγορουμένων, στερώντας, έτσι, το πολυτιμότερο αγαθό, την ελευθερία, σε αθώους πολίτες, χωρίς αποδείξεις ενοχής, με την μοναδική «απόδειξη» την κατάθεση κάποιου αστυνομικού. Και αφήνουν να κυκλοφορούν ελεύθεροι, στην κοινωνία, οι πραγματικοί απατεώνες (Βατοπαίδι, παραδικαστικό, Siemens κτλ)
Ακούμε εδώ και χρόνια για την αποσυμφόρηση των φυλακών, καθώς, στην συγκεκριμένη φυλακή, όπου κρατούμαι, αυτή τη στιγμή υπάρχουν περίπου 640 κρατούμενοι, ενώ θα έπρεπε να υπάρχουν 300 άτομα. Σε κελιά των 24 τ.μ. ζούμε, κοιμόμαστε, τρώμε 10 άτομα. Και ενώ ακούμε για αποσυμφόρηση των φυλακών με κάποια νέα νομοσχέδια, το μόνο που κάνει το κράτος για το συγκεκριμένο θέμα είναι να χτίζει καινούργιες φυλακές.
«όσο και αν χτίζουν φυλακές και ο κλοιός στενεύει
ο νους μας θα ‘ναι αληταριό, πάντα θα δραπετεύει»
Όσοι φυλακίστηκαν άδικα, όσοι έζησαν και ζουν την «απομόνωση» εντός και εκτός των τειχών και όσοι αγωνίζονται για έναν κόσμο σωστό και δίκαιο, είναι αυτοί που θα μας κατανοήσουν, θα μας βοηθήσουν, θα μας συμπαρασταθούν και θα μας δικαιώσουν
Σας ευχαριστώ όλους.
Χρυσοβαλάντης Πουζιαρίτης.
22 Νοεμβρίου 2010
Κατάστημα Κράτησης Διαβατών
Όταν η εκδικητικότητα και η απομόνωση ανθρώπων στα κολαστήρια είναι τα μόνα προτάγματα του κράτους τότε μια είναι και η αυτονόητη απάντηση μας. Αλληλεγγύη. Άμεση, αδιαπραγμάτευτη και πηγαία μέσα από τις κοινές μας εμπειρίες, ανησυχίες και ανάγκες.
Λευτεριά στο Χρυσοβαλάντη Πουζιαρίτη.
Λευτεριά σε όλους μας…
Ανοιχτή Συνέλευση Δυτικών Συνοικιών
Ανοιχτη Συνελευση Δυτικων Συνοικιων 